บทที่ 3 สัมผัสแห่งการรักษา
“ปฏิกิริยาไวนี่” น้ำเสียงของชายผู้นั้นเย็นเยียบอย่างน่าประหลาด “งั้นเธอก็คือเมแกน ไรซ์สินะ”
แอนนามองขึ้นไป ชายคนนั้นมีผิวขาวซีดและสีหน้าเฉยชา สายตาคมกริบกวาดมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ แผ่รังสีคุกคามที่กดดันอย่างมหาศาล
วิลเลียม สเตอร์ลิง!
แอนนาตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจผิดว่าเธอคือเมแกน
ก่อนที่เธอจะได้อธิบาย ทันใดนั้นวิลเลียมก็ร้องครางออกมาพลางกุมศีรษะ ขณะที่เหงื่อเม็ดโตผุดพรายบนหน้าผาก
แอนนากระโดดถอยหลัง ยกมือขึ้นป้องกันตัว “ฉันยังไม่ได้แตะต้องคุณเลยนะ”
เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเธอกำลังถูกจัดฉาก?
วิลเลียมรู้สึกราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงอยู่ในสมอง ขาที่เป็นอัมพาตซึ่งปกติจะไร้ความรู้สึก บัดนี้กลับร้อนรุ่มราวกับมีมดคันไฟนับร้อยนับพันไต่ยั้วเยี้ยอยู่ใต้ผิวหนัง
เขากัดฟันกรอด จ้องมองแอนนาผ่านดวงตาที่แดงก่ำและเค้นเสียงพูดออกมา “ยา!”
“อะไรนะคะ”
แอนนาโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง แต่วิลเลียมกลับคว้าแขนเธอไว้ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลแล้วตะคอก “ฉันบอกว่า ยา!”
มือของเขาเย็นเฉียบ แอนนาพลันตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างร้ายแรง
เธอจับข้อมือของเขาเพื่อตรวจชีพจรและพบว่ามันเต้นผิดจังหวะอย่างน่าเป็นห่วง
“อาการหนักมาก” เธออุทาน
ทันทีที่พูดจบ เธอก็สังเกตเห็นว่าวิลเลียมหลับตาลงและหมดสติไปแล้ว
สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต แอนนาเปิดกระเป๋าหยิบเข็มเงินของเธอออกมา แล้วปักลงบนศีรษะของวิลเลียม
เพล้ง! เสียงถ้วยชาแตกกระจายบนพื้นด้านหลังเธอ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของคนรับใช้
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! คุณสเตอร์ลิงล้มไปแล้วค่ะ!”
เมื่อได้ยินเสียงโกลาหล อเล็กซานเดอร์ สเตอร์ลิงและวิกตอเรียภรรยาของเขาก็รีบวิ่งลงมาชั้นล่าง โดยมีไอรีน สเตอร์ลิงผู้สูงวัยอยู่ระหว่างกลาง
“วิลเลียม! วิลเลียม! เกิดอะไรขึ้นกับเขา” เสียงของไอรีนสั่นเทาเมื่อเห็นศีรษะของหลานชายเต็มไปด้วยเข็มเงินบางๆ “หยุดนะ! แกเป็นใคร”
คนรับใช้รีบอธิบาย “คุณผู้หญิงสเตอร์ลิงคะ นี่คือคุณหนูจากตระกูลไรซ์ค่ะ”
“ไร้สาระ!” ไอรีนใช้ไม้เท้าไม้เนื้อแดงกระแทกพื้นอย่างเกรี้ยวกราด “แกควรจะมาแต่งงานเพื่อเสริมดวง ไม่ใช่มาปักเข็มใส่เขา! ดึงตัวนางออกไป!”
“ดึงตัวเธอออกไป! เดี๋ยวนี้!” อเล็กซานเดอร์โบกมือไล่คนรับใช้อย่างลนลาน “เร็วเข้า!”
“ถ้าไม่อยากให้เขาตาย ก็อย่ามายุ่ง” แอนนาพูดอย่างใจเย็นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง ยังคงทำหน้าที่ของเธอต่อไป
คำพูดของเธอทำให้ทุกคนตกตะลึง หลังจากนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ไอรีนก็มองไปรอบๆ อย่างร้อนรน “หมออยู่ไหน มีใครโทรหาหมอทอมป์สันหรือยัง”
“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” อเล็กซานเดอร์หันไปพูดกับไอรีนเบาๆ “หมอทอมป์สันกำลังเดินทางมาครับ”
เขาหันไปตะโกนใส่คนรับใช้ “ทำไมชักช้านัก ไปดูซิ!”
“มาแล้วค่ะ! มาแล้วค่ะ! หมอทอมป์สันมาถึงแล้ว!”
ฝูงชนแหวกทางให้หมอทอมป์สันผมขาวที่รีบร้อนเข้ามา เขานิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นวิลเลียมที่เต็มไปด้วยเข็มราวกับตัวเม่น
ในตอนนั้นเอง แอนนาก็วางเข็มเล่มสุดท้ายลงและยืดตัวตรง “สถานการณ์ฉุกเฉินมากค่ะ ฉันเลยจำเป็นต้องฝังเข็ม”
“เธอรู้เรื่องการแพทย์ด้วยเหรอ”
“ถ้าวิลเลียมเป็นอะไรไป ฉันจะทำให้เธอและครอบครัวของเธอต้องชดใช้อย่างสาสม!” อเล็กซานเดอร์จ้องเธอเขม็ง
แอนนามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ฉันจะรู้เรื่องการแพทย์หรือไม่ ควรให้คนที่รู้เรื่องเป็นคนตัดสินค่ะ”
“ปากดีนักนะ แล้วเธอจะต้องเสียใจ!”
อเล็กซานเดอร์แค่นเสียงหยัน ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นปฏิปักษ์
เขามองไปที่ริชาร์ด ทอมป์สัน “หมอทอมป์สันครับ ช่วยตรวจดูวิลเลียมทีว่าเกิดอะไรขึ้น”
ทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ริชาร์ด
ริชาร์ดวางสเต็ทโธสโคปบนหน้าอกของวิลเลียม ตั้งใจฟังเสียงหัวใจของเขา จากนั้นค่อยๆ ตรวจดูศีรษะอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นเข็มเงินเล่มหนึ่งปักอยู่ตรงกลางกระหม่อมของวิลเลียมพอดี
“จุดฝังเข็มจุดนี้เป็นศูนย์รวมเส้นทางประสาทของร่างกาย มีผู้เชี่ยวชาญเพียงไม่กี่คนที่สามารถจัดการกับมันด้วยความแม่นยำที่จำเป็นได้” ริชาร์ดหันไปมองแอนนาด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ “คุณหนู ทักษะทางการแพทย์ของคุณยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง”
“คุณนายสเตอร์ลิง ไม่ต้องกังวลนะครับ ความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ของคุณผู้หญิงท่านนี้เหนือกว่าผมเสียอีก อีกไม่นานคุณวิลเลียมก็จะฟื้นแล้วครับ”
“แน่ใจนะคะ” ไอรีนถามอย่างร้อนรน
ริชาร์ดพยักหน้าอย่างมั่นใจ “แน่นอนครับ”
เขาชี้ไปที่ศีรษะของวิลเลียม “จุดฝังเข็มนี้ไวต่อความรู้สึกอย่างยิ่ง หากจัดการไม่ถูกต้องอาจสร้างความเสียหายร้ายแรงต่อระบบประสาทส่วนกลางได้ แต่เทคนิคของคุณผู้หญิงท่านนี้น่าทึ่งมาก คุณคงจะเรียนแพทย์มาตั้งแต่เด็กแน่ๆ ผมขอถามได้ไหมครับว่าอาจารย์ของคุณคือใคร”
“คุณชมเกินไปแล้วค่ะ” แอนนาตอบอย่างถ่อมตน “ฉันแค่เคยอ่านตำราแพทย์มาบ้างในเวลาว่างเท่านั้นเองค่ะ”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่เต็มใจที่จะอธิบายเพิ่มเติม ริชาร์ดจึงไม่ซักไซ้ต่อ
“คุณนายสเตอร์ลิง โปรดวางใจเถอะครับ จากอาการของคุณวิลเลียมแล้ว เขาน่าจะฟื้นคืนสติได้ในไม่ช้า”
ริชาร์ดเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการแพทย์ค่าตัวสูงของศูนย์การแพทย์นานาชาติสเตอร์ลิง มีชื่อเสียงด้านทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และไอรีนก็เชื่อมั่นในการประเมินของเขา
ถึงกระนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทุกครั้งที่วิลเลียมหมดสติไป เขาจะทำร้ายตัวเอง ฉันสงสัยว่าครั้งนี้...”
“คุณนายไม่ต้องกังวลครับ” ริชาร์ดชี้ไปที่เข็มบนศีรษะของวิลเลียม “จุดฝังเข็มนี้สามารถบรรเทาอาการปวดเส้นประสาทได้ ครั้งนี้เขาน่าจะไม่เป็นอะไรครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ในที่สุดไอรีนก็ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์ “ย้ายวิลเลียมไปที่ห้องนอนของเขา”
หลังจากออกคำสั่งแล้ว เธอก็หันไปขอบคุณริชาร์ด “ขอบคุณที่สละเวลามาด่วนขนาดนี้นะคะ”
“ด้วยความยินดีครับ คุณผู้หญิง อาการป่วยของวิลเลียมมันแปลก จนกว่าเขาจะหายดี ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยครับ”
จากนั้นริชาร์ดก็ยื่นนามบัตรให้แอนนา “ผมหวังว่าคุณจะมีเวลามาปรึกษาหารือเกี่ยวกับอาการของคุณวิลเลียมกับผมนะครับ”
แอนนารับนามบัตรมาแล้วใส่ลงในกระเป๋า “ด้วยความยินดีค่ะ”
“เยี่ยมไปเลย!” ริชาร์ดพยักหน้าอย่างชื่นชม “หวังว่าจะได้พบกันอีกครั้งนะครับ”
ไอรีนมองแอนนาด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กสาวคนนี้เป็นโชคดีจริงๆ การแต่งงานของวิลเลียมกับเธออาจมีพลังพอที่จะปัดเป่าโชคร้ายของเขาและนำความหวังใหม่มาให้ก็เป็นได้
เธอจับแขนของแอนนาแล้วพูดว่า “มาเถอะ เราขึ้นไปดูวิลเลียมข้างบนกัน”
การเปลี่ยนแปลงท่าทีอย่างกะทันหันของไอรีนทำให้แอนนาประหลาดใจ แต่เธอก็เดินตามขึ้นไปชั้นบนอย่างว่าง่าย
ข้างหลังพวกเขา อเล็กซานเดอร์จ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่เธอรู้เรื่องการแพทย์จริงๆ เหรอเนี่ย”
วิกตอเรียหยิกเขาอย่างแรง แล้วกระซิบว่า “ตามมาเร็วเข้าสิ!”
อเล็กซานเดอร์ขมวดคิ้ว สูดปาก “ที่รัก คุณรุนแรงเกินไปแล้วนะ”
“ไหนคุณบอกว่ายัยไรซ์นั่นมีดีแค่หน้าตาสวยแต่ไม่มีสมอง เป็นได้แค่ของประดับยังไงล่ะ แล้วเรื่องทักษะทางการแพทย์นี่มันอะไรกัน”
วิกตอเรียถลึงตาใส่เขา “ฉันขอเตือนคุณไว้นะ ถ้าเธอรักษาคุณวิลเลียมหายขึ้นมาจริงๆ คุณได้เจอดีกับฉันแน่!”
“ใจเย็นๆ ก่อนสิที่รัก ผมสืบมาอย่างดีแล้วนะ จะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอมีทักษะทางการแพทย์ด้วย” อเล็กซานเดอร์โต้ “คุณก็รู้อาการของวิลเลียม ผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุดในโลกยังรักษาเขาไม่ได้เลย แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้จะไปทำอะไรได้”
วิกตอเรียจ้องเขาอย่างดุร้ายเป็นครั้งสุดท้าย “เรื่องนี้ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง!”
พูดจบเธอก็รีบเดินขึ้นบันไดไป โดยมีอเล็กซานเดอร์ตามไปติดๆ
ในห้องนอน วิลเลียมนอนอยู่อย่างเงียบๆ ไอรีนมองเขาแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอหันไปหาแอนนา ดวงตาของเธอฉายแววอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย “ขอบใจนะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่วิลเลียมได้พักผ่อนอย่างสงบสุขแบบนี้หลังจากมีอาการ ทั้งหมดเป็นเพราะหนูเลยนะ”
ไอรีนจับมือของแอนนา “ในเมื่อหนูมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็คิดซะว่าที่นี่คือบ้านของหนูนะ ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้เลย”
วิกตอเรียซึ่งเพิ่งมาถึง เห็นท่าทีอบอุ่นของไอรีนที่มีต่อแอนนาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณแม่คะ เรายังไม่ได้ส่งสินสอดทองหมั้นที่ตระกูลไรซ์เรียกร้องมาเลยนะคะ”
คำพูดของเธอทำให้บรรยากาศในห้องเย็นเยียบลงทันที
